Ne zamandır yazmıyorum değil mi? hayatımda köklü değişikliklere gittim gibi bir durum oldu.
Bununla ilgili yazacağım elbet. Düzenimi kurayım sizinle de paylaşacağım.
Ama yazmadan edemeyeceğim bir konu var. Hafta sonu üzücüydü hepimiz için. Gencecik bir kız katledildi...
Geleceğe dair umutsuzluğum daha da karanlık bir hal aldı. Evlat yetiştirmenin hissettirdiği sorumluluk kat be kat arttı sanki üzerimde...
Neredeyse 16 aylık anneyim ben. İçime düştüğü andan itibaren ,o daha minicik bir hücreyken bile çok sevdim ben oğlumu. Hangi anne evlatsız bir hayat düşünebilir ki...
Evladımın yanımda olduğuna bu hafta sonu daha çok şükrettim ben. Annemin yıllarca benimle ilgili yaşadığı endişe ve kaygılarını daha iyi anladım. Ne kadar da haklıymış aslında. Zalimlerle dolu bir dünyada yaşıyoruz. Zalimliğin yanlarına kaldığı , hakettikleri cezayı bulamadıklarını görüyoruz.
Çocuklarımızı ne kadar süre yanımızda tutup ne kadar süre koruyabiliriz ki. Bunu yapmamız imkansız. O nedenle bir şeyleri değiştirebilmeliyiz.
Tecavüze çanak tutup kadını suçlayan zihniyetlerin değişmesi lazım bu ülkede.
Bu hastalıklı ruha sahip insanların nedeni ne, bu nasıl bir açlık hali.
Bu ülkeyi yönetenler durup hiç düşünüyorlar mı toplumun bu denli bozuk kişilikli olmasının sebebini.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder