Annelik Dengede Kalabilmek...

Anne olduktan sonra aslında ne kadar güçlü olduğumu da farkettim. Anne olmadan önce gücümün bu kadar çok şeye aynı anda yetebileceğini bilemezdim.

Annelik bir de dengeli olma hali.İnce bir çizgi üzerinde dengeni kaybetmeden yürüme hali annelik.

Dengede kalabilmek dengeli bir çocuk yetiştirebilmek için çok önemli belki de en gerekli olan.

Yavrunu çok seveceksin ama asla şımartmayacaksın.Kızacaksın ama asla kırmayacaksın.Sınır koyacaksın ama kısıtlamayacaksın.  Örnekler çoğaltılabilir,yapman gereken sürekli o ince çizgiyi koruyabilmektir.

Sonuçta bir insan yetiştiriyorsun. Büyütmeyi kastetmiyorum. Çocuk kendi kendine de büyür bunu çok iyi biliyorum. İşte bu nedenle zor annelik.

Hamileyken, ilk anne olduğum dönemlerde ebeveynler için yazılmış çok kitap okudurm hala da okuyorum. 

Bu kitaplarda farkına vardığım bir şey var. Türk kültüründe çocuğu şımartmak sevmekle karıştırılıyor. Aslına bakarsanız Türk annelik  kültürü tamamen annenin rahatı üzerine kurulmuştur.

"Aman ağlamasın, aman sorun çıkartmasın ,aman başkaları bana kötü anne demesin" diye çocuğun her istediğini yapan anne buna kılıf olarak çocuğunu çok sevdiğini uydurmuş.

Yeni nesil bazı annelerin hayır ları bu Türk annelik kültürüne bu nedenle tuhaf geliyor işte. Çocuğu sevmekle şımartmak arasında denge kurabilmek annelik.

"Aman terlemesin,aman elleri kirlenmesin,aman ağzına sokmasın,aman düşmesin" diye peşinde koşturmak  değil çocuğu korumak aslında. Ona düştüğünde kendi başına ayağa kalkabilmeyi öğretmektir çocuğu korumak ve hayata hazırlamak.

Türk kültüründe zayıf çocuk da annenin başarısızlığı olarak görülmektedir. Bu nedenle ellerinde tabakla çocuğun peşinden koşar ya anneler. Bu da annenin "İYİ ANNE OLMA" kaygısından kaynaklanan bir yanılgı işte. Bu bizim kültürümüz işte. Hala çocuğu annenin hasta ettiğini düşünen insanlarla doluyken çevremiz dengede kalıp düşmeden anne olabilmek hiç kolay değil.

Gerçekten annelik denge işi.  Bu yüzden bu kadar zor. Dengeyi kurmak değil de korumak daha zor aslında.