Oğlum 19 aylık oldu. Hala inanamıyorum. Bir süre sonra zaman gerçekten çok hızlı geçiyor ve çok hızlı büyüyor.
Hamile kaldığımı öğrendiğim gün dün gibi aklımda. Kariyer planları yaparken,çocuğu bir süre daha erteleme kararı almışken öğrendim oğlumun gelmeye karar verdiğini. Anladım ki bazı şeyler yaptığımız planlar dahilinde değilmiş.
Oğlum, içimde filizlenen, bir kelebeğin kanat çırpmasını andıran ilk tekmesiyle hayata yeniden, daha sağlam tutunmamı sağlayan oğlum, hiç üzmedi beni hamilelik boyunca. Sanki ben ona değil de o bana baktı.
Kucağıma aldığımda artık, bu hayattaki her olayın bir anlamı olduğuna karar verdim.Kadercilik diyebilirsiniz ki ben hiç bir zaman kadere inanmadım, elim kolum bağlı duramadım zorluklar karşısında ama NEDENLERE inanıyorum.
Oğlumun gelmek için erteleme kararı aldığım zamanı seçmesinin nedenleri vardı elbet. Meğer bana öğretecekleri varmış.
Oğlumun hayatıma girmesiyle eskisinden daha olumlu düşünen bir insan oldum ben. Pozitif düşünceye ola inancımı daha da arttırdı.
lk günler zor geçti elbette. Ama eminim, onun için kat be kat travmatikti yeni dünya. Bir kere aydınlıktı, uyuyamıyordu.uykuyu sevmedi ve böylece ben uykunun ne olduğunu anladım. Uykusuzluk bana uykuyu öğretti. deliksiz uykunun önemini öğrendim. Uykusuz kalmanın insanın tüm sinir sistemini etkilediğini, enerjisini, moralini çekip aldığını öğrendim
Lohusalığın ne demek olduğunu gerçekten bilmiyordum. Öğrendim. Zormuş. Çevrende istemediklerin olmamalıymış o dönemde öğrendim.
Annemin değerini anladım. Çocuğum olmasa anlamazdım.
Anne olmak bazı yeteneklere sahip olmayı gerektiriyormuş, öğrendim. Bir çocuğun tabağındaki yemekleri bitirmesini sağlamak, onu banyoya sokmak veya banyodan dışarı çıkarmak, sizden kaçmaya çalışan yaramaz oğlunuzun altını değiştirmek veya üzerindekileri çıkarmak başlı başına bir iş. İkna etmek büyük maharet gerektiriyor mesela. Ne zormuş meğer.
Bana hayatta sağlıktan başka hiç bir şeyin önemli olmadığını da öğretti. Basit bir grip yüzünden ateşi çıktığında anladım, ne kadar derin bir üzüntü olduğunu sağlık sıkıntısının. Sonra her dakika başında tekrar ettim: ‘Sağlıklı olsun, şanslı olsun’. Defalarca hem de. Gerisi önemli değildi.
Disiplinin öyle çatık kaş, yüksek ve otoriter sesle olamayacağını öğrendim Çocuğa kuralları öğretmek için önce onun anlayacağı seviyeden başlamalı. Yanlış bir şey yaptığında bağırmak onun korkmasından başka işe yaramıyor
Sabretmeyi öğrendim.Her şey olacağına varır, diyorum bazen. Bunlar da geçecek, diyorum hani. Sahiden de öyle. Geçiyormuş. Sabretmek gerekiyor sadece. Olayları çok büyütmeden, panik olmadan beklemek lazımmış. Bu çocuk büyüyecek eninde sonunda. Ben delirsem de, yorgunluktan çatlayacak gibi de olsam, bağırsam da, ağlasam da büyüyecek.
İyi ki anne olmuşum ve tüm bunları öğrenmişim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder