Acemi Anne Değilim Artık...

Evet başlıktan da anladığınız üzere deneyimli anne kategorisine girdim. Kendimce bunu diyorum tabii ama doğru olanda bu. Başlarda ki acemiliğim yok artık daha deneyimliyim annelikte , bir çok zor günü geride bıraktım ,bir çok deneyim kazandım , çok okudum ,çok araştırdım,uygulamaya koyduklarımın sayısı çok fazla ve ben acemi annelikten deneyimli anneliğe terfi ettim artık.

Dün 23 nisan dı ve evdeydim. Oğlumun dolabını düzenledim ,küçülen kıyafetlerini temizleyip kaldırdım. Ömer Çağan 3 aylık olana kadar karaladığım yazılar var. Uyku hesapları, uynaık kalabileceği süreler, ne kadar uyuması gerektiği ile ilgili hesaplamalar. Ömer Çağan ın asla o zamanlarda en az 1,5 saat olan uykuyu uyumaması ,10 dakika sonra uyanması ve hep kucağımda sling içerisinde uyumak istemesi ve yorgun ,uykusuz ,uykuyla kafayı yemiş bir anne.

Uykusunu alsın diye 1,5-2 saat kucağımda tutardım-en azından keyifli uyansın diye-kollarım uyuşurdu. Akşam yatış saati olan 8 de odamıza çıkar,banyo ,masaj yapar pijama giyer ve uykuya geçmeye başlardık. Ama uymazdı bebeğim gece saat 1 olurdu ve karanlık oda da ben hala uğraşırdım.

6 aydan sonra oturmaya başladı bizde düzen ve 1 yaş civarında artık oturmuştu. erken yatardı,uyku saatleri belliydi ve gece çeşitli nedenlerden geçte uyansa hemen uykuya dönebilir olmuştu. Kolay olmadı elbette zor günlerdi hemde çok zor.

Okurken yeniden anımsadım, gece yarıları emzirirken, evin delirtici sessizliğinde ağlayan bir bebeği umutsuzca uyutmaya çalışırken karaladım ben onları. Sanki dönem ödevi yapan, okul derslerinin özetini çıkaran bir öğrenci gibi alt alta dakikalarıyla yazmışım, tamamlamışım çizelgelerimi…

Benim beceriksizliğimden mi, aşırı kontrol kurma merakımdan mı, çaresizlikle bir umuda bağlanma ve sistematik hale gelişini çılgınca teyit etme arzusundan mı, yoksa uykusuzluğun  yan etkisinden midir bilinmez.Yazmışım sürekli. Üşenmeden her gün… Yazmışım.Deliliğimin mi çaresizliğimin mi sonucu bilmiyorum ama üşenmeden yazmışım yahu.

Acemi anneliğe daha çok saygı duyuyorum artık, acemi anneleri daha çok seviyorum. O bakışları, o yorgun bedeni ve zihni , o uykusuz ifadeyi nerede görsem tanırım biliyorum. 

Elimi uzatıp kötü giden bir şeyleri değiştirmek için uğraşasım geliyor her defasında. O anne bunu bilmese de , elinden tutasım geliyor. Elini uzatanı kavramak istiyorum, benim gibi bir lohusalık geçirmesinler diye.

Bir dönem bu ve geçiyor işte. 18 ayın sonunda rahat uyuyan bir anne var artık hepsi geçiyor. Şimdi gülümseyerek hatırlıyorum o günleri evet miniğim büyüdü,büyüyor. zor günlerdi ama ben özledim ve özlüyorum onun o süt kokulu minik hallerini.