Terrible Two!!!!

Geçenlerde radikal bir karar aldım kendimce ve çocuk gelişimi kitaplarıma uzun bir ara verip onları kaldırdım. Yeterdi artık yani. 2 yaşına girmek üzere olan bebemi yeterince eğitmiştim. 

Ömer Çağan ı götürdüğüm oyun grubunda ki  pedagogumuz da" Ömer Çağan sınırlarını çok güzel öğrenmiş bir çocuk  ,bu kadar uyumlu olması bu sebepledir" demişti.

Madem bebem olmuştu bende kitapları yalayıp yutmuştum zaten onları kaldırdım farklı şeyler okumaya başladım.

Ama bu terrible two bazen insanı çok yoruyor.

-ben yapıcam
-benim
-bu benim
-o benim
-anne benim
-baba benim
-bana ver

Kişilik oturuyor diyoruz ve fazla ilişmiyoruz. Birinin elinde oyuncak varsa ve Ömer Çağan onu beğendiyse hiç şansı yok. O oyuncak onundur. Bağırarak ,çekerek nasıl olursa olsun o oyuncak bir şekilde elde ediliyor.

Sabırlı ve tutarlı bir tavır sergilemeye çalışsam da bazen köşeye sıkıştığımı hissediyorum.

"Dönemsel" kelimesini ezberlemek açısından iyi bir dönem sanırım bu 2 yaş!

Sınır koyma açısından sert ve net olmak tek çare bu dönemde.  

Zor işler bunlar...

Yapmaması gereken bir şeyi engelleyip, o çatlarcasına ağlarken ilgilenmemek mesela.

Yapmaması gereken bir şeyi engelleyip, o çatlarcasına ağlarken, şeker, çikolata vericilerine küfür eşliğinde dalmamak mesela.

Gasp ettiği oyuncağı onun elinden alıp diğer çocuğa verirken, diğer annenin "aman canım oynasın" cümlesiyle savaşmak mesela.

"İzin al" dediğim anda "ay bi lokma çocuk ya" diye araya giren acıma timlerini boğmamak için mesela.

"o senin değil" dediğim anda "alsın alsın ne olacak canım" diyenler ile uğraşmak mesela

Zor işler bunlar çok zor...